“Grappig”, zegt Janine van Wely wanneer ik haar aan de telefoon vertel over onze vakantieverhuur en de Pipowagensuperdeluxe ‘Mammaloe’, waarvoor ik haar medewerking vraag; een Mammaloe spreuk op een houten hart ter decoratie in de Mammaloewagen. Ze nodigt me uit haar thuis te bezoeken in Amsterdam en vandaag sta ik oog in oog met de vrouw, die Mammaloe speelde in de film ‘Pipo op Bizarra’. Cees van Oyen, die in 1971 eenmalig de rol van Pipo de Clown speelde kon volgens het publiek niet tippen aan de Pipo vertolking van Cor Witsche. Janine daarentegen was zeer geliefd en succesvol als Mammaloe. Cor Witschge echter, zag alleen in Marijke Bakker zijn Mammaloe en samen maakten zij daarom hun rentree als Pipo en Mammaloe. Janine van Wely vervulde vanaf dat moment de op haar lijf geschreven rol van Plom, de zus van Pipo de Clown. Wanneer ze me welkom heet denk ik: “echt wel Plom met dit korte kapsel’. Ze gaat me voor naar de gezellige woonkeuken en mijn blik valt op de verschillende hortensia’s in de tuin waarvan er één nog prachtig in bloei staat. We drinken koffie en praten over hetgeen ons bezig houdt. Ze vertelt over haar Pipo periode vanaf 1971 tot 1980 en ik hang aan haar lippen. Eigenlijk heeft ze Plom, Pipo en Wim Meuldijk allang achter zich gelaten maar mijn komst laat haar toch weer over die tijd vertellen, gelukkig! Wanneer ik haar zeg dat ik haar uiterlijk nog net zoals haar alter ego Plom zie, alleen ‘het spring in ’t veld’ en de schmink is verdwenen… vertelt ze me dat ze kort geleden werd aangesproken door een dame. Haar zoontje beweerde dat Plom in de straat woont. Terwijl volwassenen elkaar heden ten dagen druk voorbij lopen… plukt zo’n kleine jongen, uit een film die meer dan 30 jaar oud is, Plom uit de straat! Met veel liefde maakt Janine al jarenlang als kunstenares kunstvoorwerpen die ze me toont in de woonkamer. Ik ben onder de indruk van een prototype kunstwerk, een monument voor Anne Frank op het Merwedeplein, het adres van Anne Frank voor zij onderdook in het Achterhuis. Haar gedachten, gevoel en handen vormden een rechtopstaand opengeslagen boek. In het midden een naar de rug van het boek smal toelopende trap naar boven, daar is een raampje (van het achterhuis), met een figuurtje, ze laat ballonnetjes uit het raam naar buiten. Het zou een interactief kunstwerk zijn geworden waarbij men, met het beklimmen van het kunstwerk, de benauwdheid had kunnen beleven… Helaas, haar ontwerp heeft het niet gehaald; ‘het werd een poppetje’! Aan Janine wel de eer om twee harten te beschrijven voor in de Mammaloewagen, een voor Mammaloe, een voor Plom! Met de toezegging dat ze graag eens samen met haar dochter in de Mammaloewagen komt verblijven, vertrek ik weer naar huis. ‘Koekeloeriekoe, ik dans, ik spring, want ik ben blij’!
